Absolutyzm

Miejsce gdzie nauka i duchowość stają się jednym.
Kocur
Posty: 1341
Rejestracja: 20 maja 2014, o 06:51
Reputacja: 0
Płeć: M

Re: Absolutyzm

Postautor: Kocur » 23 września 2015, o 14:51

Full Moon
przełączając się na tryb relaksu (też to robię) myśli zmieniają się na bardziej pozytywne. I to jest właśnie największa pułapka, bo tworzy się iluzja, która boleśnie pęka przy przejściu na tryb rozmyślania na temat prawdy. Dlatego już nie wchodzę nawet w pozytywne myślenie, bo to jak amfetamina - chwila uniesienia i potem potworny zjazd.

Full Moon pisze:Często wtedy synchroniczność się u mnie zaczynają pojawiać i rozwiązania same przychodzą do mnie. Ja nie szukam, po prostu jestem otwarty i te rzeczy same przychodzą.


Wiem o czym teraz piszesz, ale ja to traktuję jak iluzję. Przychodzą mi rozwiązania w postaci odcięcia się od niszczącego pragnienia i wtedy czuję się niesamowicie silny i wartościowy, bo czuję, że pokonałem najbardziej niszczące mnie uwarunkowanie i zrobiłem to wbrew terapeutom i innym osobom dającym mętne rady, które są oparte na iluzji i mechanizmach obronnych spychających realny problem gdzieś na bok. To też iluzja i już w to nie wchodzę.

Full Moon pisze:W którymś wątku mówiłeś, że jesteś na razie ustawiony. Z jednej strony daje Ci to bardzo duże możliwości, a zdrugiej strony może zabić Twojego ducha. Taki Saigo Takamori, niektórym znany jako "ostatni samurai" nigdy sobie nie pozwalał na bezwładność w żadnej sytuacji, a wiele razy był wyłączany z obiegu, normalnego życia i funkcjonowania.


Jakiego znów ducha? Gdyby nie problem z pragnieniem miłości i seksualnością, to bym dzięki temu miał potężne możliwości rozwoju. Niestety większość ludzi nie ma jak się rozwijać, bo muszą pracować wykonując odmóżdżające rutynowe czynności. Przez to są zombiakami.

Full Moon pisze:Omawiany tam sposób ma już mocniejsze podstawny dowodowe i pewnie jest już bardziej zaawansowany. Nie odnosi się to konkretnie do Twojego problemy, ale pokazuje, że możliwe są znaczne zmiany w mózgu, przekładające się na zmiany w funkcjonowaniu. Początkowo sparaliźowani emocjami ludzie, zafiksowani na obrazach przesłości, paranoicy i impulsywnie nieświadomi w ciągu 7 dni osiągają znaczne postępy. Dobry wstęp do tych zagadnień.


I z jakiegoś powodu to mnie jeszcze bardziej dołuje - nie rozwiązuje to mojego problemu, a pewnie rozwiązałoby problemy kobiet, które mi się podobają, w efekcie gdyby wszystkie kobiety były zdrowe, to nie podobałaby mi się żadna.

Że też musiał mnie dopaść akurat problem nie do rozwiązania...
Im mniej wiesz, tym lepiej śpisz.

Awatar użytkownika
Prometeusz
Posty: 1615
Rejestracja: 21 marca 2008, o 15:56
Reputacja: 0
Płeć: M
Kontaktowanie:

Re: Absolutyzm

Postautor: Prometeusz » 24 września 2015, o 16:10

I to jest właśnie największa pułapka, bo tworzy się iluzja, która boleśnie pęka przy przejściu na tryb rozmyślania na temat prawdy.


Nie wiem co to zdanie oznacza. :?

W naszej głowie mózg tworzy model świata, a potem umieszcza nas go w nim, z tym, że my też jesteśmy jego produktem i częścią tego modelu. Iluzja jest czymś prawdziwym, choć nie jest rzeczą, nie jest absolutem, nie jest prawdą w sensie "tego co znajduje się na zewnątrz i jest niezmienne", jest prawdą naszą osobistą, która wypełnia naszą egzystencję/wydarzanie się. Na kogo to miałaby być pułapka? Przecież prócz "tego" - nikogo tu nie ma.

Dlatego już nie wchodzę nawet w pozytywne myślenie, bo to jak amfetamina - chwila uniesienia i potem potworny zjazd.


Narkotyki tak działają, bo zaburzają sprzężenia zwrotne, przez co dany układ hormonalny działa zbyt intensywnie jak na swoje możliwości, a gdy zużyją się przez to neuroprzekaźniki to następuje zjazd. Trening o którym napisałem działa zupełnie inaczej, bo zwiększa możliwości układu, a sprzężenia zwrotne nie są zakłócone przez obcą substancje. W skutek czego efekt jest stały i stabilny. ostateczne efekty w dłuższym i krótszym dystansie mogą być podobne (i o to przecież chodzi!): zwiększenie koncentracji, polepszenia funkcji wykonawczych i czuwania.

Myślenie pozytywne jest raczej efektem tego niż celową czynnością. Jest to naturalny efekt, człowiek to przecież konstruktywna istota, zwijanie się w kłębek i negatywne myślenie, to raczej syndrom zaburzeń i silnego stresu niż naturalnego stanu.

Wiem o czym teraz piszesz, ale ja to traktuję jak iluzję. Przychodzą mi rozwiązania w postaci odcięcia się od niszczącego pragnienia i wtedy czuję się niesamowicie silny i wartościowy, bo czuję, że pokonałem najbardziej niszczące mnie uwarunkowanie i zrobiłem to wbrew terapeutom i innym osobom dającym mętne rady, które są oparte na iluzji i mechanizmach obronnych spychających realny problem gdzieś na bok. To też iluzja i już w to nie wchodzę.


Czyli z takim podejściem problem Twój przestaje istnieć*, ale wolisz z tego nie korzystać, bo twierdzisz, że to iluzja.

*) Zasadniczo przestaje istnieć, bo sam związek przyczynowo skutkowy może dalej istnieć, ale nie jest wtedy już problemem, bo w żaden sposób na Ciebie nie wpływa.

I z jakiegoś powodu to mnie jeszcze bardziej dołuje - nie rozwiązuje to mojego problemu, a pewnie rozwiązałoby problemy kobiet, które mi się podobają, w efekcie gdyby wszystkie kobiety były zdrowe, to nie podobałaby mi się żadna.

Że też musiał mnie dopaść akurat problem nie do rozwiązania...


Wiesz, że kiedyś nie było koncepcji miłości romantycznej? Wtedy ludzie dobierali się bezproblemowo na zasadzie umów społecznych, albo jedno-nocnego szaleństwa i potem wracali do życia osobno (znaczy się do grupy męskiej i grupy żeńskiej). Nikt wtedy nie miał depresji, że nie może wiązać się z konkretnym typem osób.

Umysł może stworzyć sobie dowolny problem i przy nim trwać.

Kocur
Posty: 1341
Rejestracja: 20 maja 2014, o 06:51
Reputacja: 0
Płeć: M

Re: Absolutyzm

Postautor: Kocur » 25 września 2015, o 00:08

Full Moon pisze:Nie wiem co to zdanie oznacza.

Oznacza, że do świata podchodzimy np w sposób realistyczny - sięgamy po fakty naukowe, tworzymy modele filozoficzne itd. To wszystko służy nam ustalaniu jak najbliższej wersji do prawdy obiektywnej. Czym jest prawda obiektywna pisałem.

Pozytywne myślenie ignoruje fakty i mechanizmy przyczynowo skutkowe. Wtedy też powstaje mapa myśli, ale jest ona zniekształcona i potem dysonans między taką mapą, a mapą dążącą do bycia obiektywną powoduje cierpienie.

Full Moon pisze:W naszej głowie mózg tworzy model świata, a potem umieszcza nas go w nim, z tym, że my też jesteśmy jego produktem i częścią tego modelu. Iluzja jest czymś prawdziwym, choć nie jest rzeczą, nie jest absolutem, nie jest prawdą w sensie "tego co znajduje się na zewnątrz i jest niezmienne", jest prawdą naszą osobistą, która wypełnia naszą egzystencję/wydarzanie się. Na kogo to miałaby być pułapka? Przecież prócz "tego" - nikogo tu nie ma.


Myślę, że ta kwestia nie ma tu znaczenia. Dla odczuć i poczucia bycia sobą nie ma znaczenia co wykminisz umysłem i jakie modele w nim masz. Jeżeli nie doświadczasz depersonalizacji to postrzegasz siebie jako jednostkę odrębną od innych jednostek. Nie ma znaczenia, że nasze postrzegane "ja" to iluzja - na tej zasadzie cały świat, wszystko to iluzja. A jednak nauka bada pewne fakty. To też są wersje prawdy, ale to wszystko nie ma żadnego znaczenia dla prawdy. I to jest tu kluczowe. Nie ma znaczenia co jakieś cymbały myślą o sobie, bo oni są jacy są. Nie są wcale sumą wersji myślenia innych na ich temat i nie są tym za kogo się mają. Są natomiast w swojej esencji niezmienni - w danym momencie pomiaru gdyby dało się zmierzyć wszystko obiektywnie. I to jest niezależne od tego co ktoś na ten temat myśli.

Moim zdaniem to jest tak jak ja bym mówił o wnętrzu gry, czyli samej rozgrywce, planszach, postaciach, sterowaniu itd, a Ty byś mówił, że to od strony technicznej ciągi binarne, a żadna gra się nie wydarza, bo to tylko iluzja. Na tej samej zasadzie można powiedzieć, że życie nie istnieje, ale to absurd bo go przecież doświadczamy.

Full Moon pisze:Narkotyki tak działają, bo zaburzają sprzężenia zwrotne, przez co dany układ hormonalny działa zbyt intensywnie jak na swoje możliwości, a gdy zużyją się przez to neuroprzekaźniki to następuje zjazd


Ja teraz nie piszę o narkotykach, tylko porównałem ten stan do narkotyków.

Full Moon pisze:Myślenie pozytywne jest raczej efektem tego niż celową czynnością. Jest to naturalny efekt, człowiek to przecież konstruktywna istota, zwijanie się w kłębek i negatywne myślenie, to raczej syndrom zaburzeń i silnego stresu niż naturalnego stanu.


Pomijasz tu najistotniejszą kwestię. Spróbuję wytłumaczyć to najprościej jak się da:
Facet dowiaduje się, że został mu tydzień normalnego życia, a potem ma wylądować na bruku.
Przyp.1 facet denerwuje się, stresuje, bo zdaje sobie sprawę z zagrożenia. Wie, że ma tydzień na konkretne ruchy, które mogą uratować mu jakikolwiek dach nad głową.
Przyp 2. facet sadza tyłek na fotelu, rozpala w kominku, dzwoni do babci żeby pogadać o przepisie na ciasto.

W którym przypadku facet jest zdrowy psychicznie? W 1, bo reaguje adekwatnie. W 2 ma zaburzony krytycyzm, deficyty planowania, nadmierne skupienie się na "tu i teraz", wybór krótkotrwałej przyjemności kosztem późniejszej dużo gorszej sytuacji.

Osoba w przypadku 2 to nie może być facet, chyba że homo. Ewentualnie jest zaburzony psychicznie.

W mojej sytuacji cierpienie jest spowodowane konfliktem między marzeniami (właściwie jedynym marzeniem), a racjonalnym i zdrowym myśleniem. Ale jeśli pozbędę się marzeń, to nie mogę zdrowo myśleć, a dążenie do tak głupich marzeń jest jeszcze gorsze. Powstaje impas.

Oczywiście nieraz ludzie myślą negatywnie z powodu zaburzeń, ale bardzo często po prostu realny świat jest negatywny.

Full Moon pisze:Czyli z takim podejściem problem Twój przestaje istnieć*, ale wolisz z tego nie korzystać, bo twierdzisz, że to iluzja.

*) Zasadniczo przestaje istnieć, bo sam związek przyczynowo skutkowy może dalej istnieć, ale nie jest wtedy już problemem, bo w żaden sposób na Ciebie nie wpływa.


To iluzja i działa tylko przez krótki czas. Im dłużej w tym tkwię, tym większy zjazd potem jest. Działa jak nie ma wokół kobiet, ale wraz z tym też jest to skupienie na "tu i teraz", które uniemożliwia planowanie. Przechodzę do planowania i problem wraca, bo on jest właśnie na tej płaszczyźnie. Kiedy ludzie mówią o marzeniach i szczęściu i oczywiście miłości to też ogarnia mnie ten smutek i metoda jest nieskuteczna.

Full Moon pisze:Wiesz, że kiedyś nie było koncepcji miłości romantycznej? Wtedy ludzie dobierali się bezproblemowo na zasadzie umów społecznych, albo jedno-nocnego szaleństwa i potem wracali do życia osobno (znaczy się do grupy męskiej i grupy żeńskiej). Nikt wtedy nie miał depresji, że nie może wiązać się z konkretnym typem osób.


Kiedyś także nie było samochodów, ludzie srali w krzaki, albo do dziury w podłodze, nie myli się, nie umieli czytać i pisać, żyli bardziej jak prymitywne małpy. Gdybym z obecną świadomością miał się cofać do takiego prymitywu, to już wolałbym nawet seksu nie uprawiać.

Koncepcja miłości między mężczyzną i kobietą, to jedyne co może mieć dla mnie sens i nie jest pustym celem zaplanowanym matematycznie. Tu właśnie powinno być miejsce na uczucia, bliskość, wyjątkowość relacji, wspieranie się nawzajem, bycie spełnionym.

Zresztą nawet w tej koncepcji gdzie ludzie nie tworzą par (dla mnie okropna) nie ma miejsca dla patologicznych upodobań, które trzeba zmienić i to jest priorytet. Jak już to wolałbym się pogodzić z brakiem miłości i seksu i nie chcę robić czegoś czego się brzydzę.
Im mniej wiesz, tym lepiej śpisz.

Awatar użytkownika
Prometeusz
Posty: 1615
Rejestracja: 21 marca 2008, o 15:56
Reputacja: 0
Płeć: M
Kontaktowanie:

Re: Absolutyzm

Postautor: Prometeusz » 25 września 2015, o 18:52

Relaksacja i wynikająca z niej energia poznawcza (fale alpha, koherencja i te sprawy) nie stoją na drodze podchodzenia do świata w sposób realistyczny. Moim zdaniem jest dokładnie na odwrót, nie możemy poznawać świata i rozmawiać o faktach bez zdolności do uczenia się i modyfikowania naszych poglądów. Skrajny sceptycyzm jest, a w zasadzie ukryty pesymizm jest czymś blokującym dla uczenia się, czyli czymś nieodpowiednim co do omawianego celu. Posiadanie chemicznej i funkcyjnej stabilności mózgu, co ma miejsce przy dobrym samopoczuciu, wywołanym relaksacją pomaga w myśleniu.

Nastawienie pesymistyczne, a jeszcze gorzej myślenie pesymistyczne podnosi kortyzol i zaburza nasze normalne myślenie i nastawia nasz układ nerwowy na "tryb przetrwania", jest to poziom odruchów i reakcji, brak tu miejsca na zdrową refleksje i rzetelne analizowanie faktów. Medytacja i ćwiczenia mindfulness prowadzić może do uczciwości intelektualnej, jeśli nie wiąże się z żadnym praniem mózgu, a nastawiona jest na weryfikacje i wdrożenie zdrowym wzorców myślowych.

Z punktu widzenia filozoficznego i historycznego:

Konsekwencją racjonalizmu i empiryzmu był optymizm poznawczy, przekonanie o racjonalnym porządku świata, wiara w możliwość odkrywania praw rządzących światem i społeczeństwem oraz przekształcania stosunków społecznych. W związku z tym powszechnie akcentowano potrzebę oświecania ludzi, nakładając na literaturę funkcje utylitarne (użytkowe) i przypisując ogromną rolę edukacji i wychowaniu. Celom tym służyła również obszerna, wielotomowa Encyklopedia wydawana w Paryżu przez ponad dwadzieścia lat. Jej redaktorem był Denis Diderot, a współpracowało z nim liczne grono uczonych i filozofów, m.in. d’Alembert, Wolter, Rousseau, Monteskiusz. Encyklopedia była swoistą syntezą wiedzy i wyrazem poglądów ludzi oświecenia – ukazywała potrzebą porządkowania i pogłębiania wiadomości, a także zawierała nowe idee polityczne i moralne.

Nie pisałem o modelu w sensie wiedzy, choć ona odgrywa ważną rolę, lecz o dynamiczny transparentny model doświadczenia, tworzony przez nasz mózg - który to właśnie jest poczuciem bycia sobą i filtrem oraz generatorem naszych odczuć.

Poczucie flow (obecne przy uczeniu się i rozkminianiu) jest bardzo budujące dla psychiki, a opis ma taki sam jak zaburzenia (depersonalizacja) choć jest przyjemniejsze. Skądinąd zaburzenia jeśli nie przyjmują skrajnych i długotrwałych form są elementem dezintegracji pozytywnej. Nauka jest metodą weryfikacji naszych przekonań i opisem naszych obserwacji. Lecz to nie ma nic wspólnego, ze znaczeniem jakie się wiąże z rozpoznaniem iluzji ja i wpisaniem tego do modelu świata generowanego przez mózg. Dzięki temu stajemy się bardziej obiektywni, bo odpadają w dużym stopniu nasze racjonalizacje i projekcje - psychika już nie ma czego bronić - skupiamy się na świecie takim jakim on jest.

Czy mobilizacja w nowej sytuacji wymagającej działania jest zdrowa - tak. Czy nie-reagowanie, a odpowiadanie na sytuacje jest zdrowe - również, a nawet bardziej wskazane niż nieukierunkowana reakcja emocjonalna. To co jest wyniszczające to poruszanie mechanizmów mobilizacji, jako działanie na swoje abstrakcyjne oderwane od kontaktu z rzeczywistością (tu i teraz) wyobrażenia.

Czy mamy nie planować? Nie, lecz reagowanie na plan, który z założenia ma nie wyjść jest głupotą. Trzeba wrócić do tu i teraz i realizować inne plany. Po co mamy to robić? Nie ma na to odpowiedzi metafizycznej. Robimy bo tak jest lepiej. A jeśli ktoś sobie wkręcił, że tak nie jest, to tak jakby stwierdził, że wypróżnianie się jest bez sensu i próbował przestać to robić. Powodzenia w takiej praktyce.

CO TEORETYK WYMYŚLI TO PRAKTYK UDOWODNI

Ludzie na udowodnienie sobie własnych teorii wyciągają sobie różne anegdoty, ba, nawet zbierają je w archiwum z całego świata (na przykład tak jest w przypadku reinkarnacji), ale nie ma to znamion naukowości. Ludzie na tej zasadzie mogą sobie narzucić narracje myślenia, tworząc sobie założenia tego co jest racjonalne, co blokujące i tego co jest z czym powiązane.

Może to przyjmować nawet formę odwróconej na lewą stronę religijności. Czyli przyjęcie, że żyje się najgorszym życiem, bo jego interpretacja opiera się na abstrakcyjnym założeniu o swojej fatalnej seksualności, to z nauką nie ma nic wspólnego, choć można mieć silne przekonanie, że to właśnie naukowe twierdzenia blokują zdrowe życie. Religijna osoba uważa, że żyje najlepszym życiem nie zauważając, że 80% tego co interpretuje jest naciągane sztucznie pod ideologie. Oba te założenia są nieracjonalne. Dalekie od obiektywności. Choć te drugie jest przynajmniej bardziej proaktywne.

Rozwiązaniem jak zwykle jest droga środka, która jest jak najbardziej naukowa, ale nie wsparta jakimś głównym nurtem ideologicznym, ani nie kieruje się stricte osobistymi przeświadczeniami w stylu "miłość to i to tamto". Tak jesteśmy istotami które planują, które podążają za marzeniami itd. lecz to ma wiele wymiarów i nie jest odgórnym dogmatem, czy osobistą tragedią.

Co do miłości romantycznej, to chodziło mi o to, że kto urodził się w tamtych czasach to nawet by nie wpadł na tworzenie sobie tragedii miłosnej, tylko normalnie układał życie. Dzisiaj mamy bardziej rozbudowany świat, który sprzedaje nam wizje romantyczną, którą można sobie wmówić, że ma sens. Lecz obiektywnego sensu to nie ma.

Konflikt jest na tej samej zasadzie jak to, że można wmówić sobie, że że po śmierci dostanie się 52 piękne dziewice do ruchania, ale nie dostanie się ich jak człowiek się intencjonalnie zabije lub będzie ryzykować swoim życiem. A potem rozważanie jak to ciężko jest żyć czekając na to. Czemu taka osoba nie przemyśli tego i nie uwzględni, że 52 dziewice mogą nie istnieć, a tym samym temat może być wydumany przez ego. Przykład jest oczywiście przerysowany. Takie sytuacje mogą przybrać dużo bardziej wyrafinowane wersje, ale zasada działania jest taka sama. Wyobrażenie > reagowanie na nie > zablokowanie życia, z naszą skłonnością do kreacji.

Kocur
Posty: 1341
Rejestracja: 20 maja 2014, o 06:51
Reputacja: 0
Płeć: M

Re: Absolutyzm

Postautor: Kocur » 26 września 2015, o 02:51

Full Moon
wreszcie wyjaśniłeś zrozumiale o co Ci chodzi. Czemu nie można było tak od razu?

No, ale pewne rzeczy i tak pozostają bez mojej zgody.

Full Moon pisze:Relaksacja i wynikająca z niej energia poznawcza (fale alpha, koherencja i te sprawy) nie stoją na drodze podchodzenie do świata w sposób realistyczny.


2 rzeczy: mówiliśmy o optymizmie, a nie o relaksacji. Relaksować można się umieć bez względu na jakość faktów i jest to jeden z wielu naturalnych stanów w jakim zdrowy człowiek co jakiś czas się znajduje. Jeśli podchodzisz do sprawy optymistycznie, to nie rozkminiasz faktów, tylko wymyślasz wersję, która byłaby fajna. Myślę, że tym kierowali się ludzie, którzy wymyślili Boga i religię, ale z tego rozszczepienia na dobro i zło wynika też podział na optymizm i pesymizm, który moim zdaniem jest bezsensowny.

Poza tym wzrost dopaminy bodajże w hipokampie (nieważne) powoduje widzenie fałszywych modeli, schematów, których nie ma. Po prostu bardziej optymistycznie podeszli do wersji świata, którą tworzą w swojej głowie. Kiedy mamy ten wyższy poziom dopaminy, to właśnie wtedy możemy dostrzegać nieistniejące powiązania przyczynowo skutkowe, w momencie kiedy przypadkowa korelacja czegoś składa się w jakiś sposób. Każdy z nas ulega temu złudzeniu od czasu do czasu.

Full Moon pisze: Skrajny sceptycyzm jest, a w zasadzie ukryty pesymizm jest czymś blokującym dla uczenia się, czyli czymś nieodpowiednim co do omawianego celu.


Między optymizmem, a pesymizmem (oba są skrajnościami, które przeszkadzają w myśleniu) jest jeszcze coś takiego jak myślenie na pierwszym miejscu dążące do prawdy. I jeśli fakty negują moje pragnienia i szeroko pojęte wnętrze, to źle dla tego wnętrza, a nie dla prawdy. I wtedy wnętrze należy zmodyfikować aby dostosować je do prawdy i jednocześnie móc czerpać przyjemność.

Full Moon pisze:Medytacja i ćwiczenia mindfulness prowadzić może do uczciwości intelektualnej, jeśli nie wiąże się z żadnym praniem mózgu, a nastawiona jest na weryfikacje i wdrożenie zdrowym wzorców myślowych.


Tak, ale nie jest to do tego niezbędne i niekoniecznie muszą do tego prowadzić.

A optymizm poznawczy to moim zdaniem częściowo błędne założenie. Owszem, wiele rzeczy możemy zgłębić, ale nie wszystkie i nie każda sprawa musi mieć rozwiązanie. To wynika z racjonalistycznego podejścia. I co do tego optymizmu poznawczego, to moim zdaniem jest to skomplikowany temat filozoficzny.

Full Moon pisze:Czy mamy nie planować? Nie, lecz reagowanie na plan, który z założenia ma nie wyjść jest głupotą.


Tu poczyniłeś pewne założenia i one się nie zgadzają akurat z faktami (w tym przypadku).

Problem wygląda tak:
1. Mam pragnienie miłości z kobietą. Jeśli będę zawsze sam to będę nieszczęśliwy niezależnie od wszystkiego innego co się wydarzy.
2. Mam upodobania seksualne uniemożliwiające miłość i tak de facto sprowadzające kobietę do roli obiektu seksualnego.

To jest wewnętrzny konflikt uniemożliwiający mi planowanie czegokolwiek, bo po co jeśli to nie ma sensu, bo i tak będę nieszczęśliwy? Jeśli ktoś pije jedno piwo dziennie, to jeśli będzie pił o jedno mniej, to będzie to zmiana o 100%, a jeżeli ktoś pije 10 dziennie, to jedno piwo mniej praktycznie nie robi różnicy.

Full Moon pisze: Trzeba wrócić do tu i teraz i realizować inne plany


Czyli nie mogę nic zrobić z tym, że wypijam 9 piw, więc to zostawiam i wracam tu i teraz żeby móc planować jak to zrobić żeby nie pić 1 piwa. Po co?

Full Moon pisze:Po co mamy to robić? Nie ma na to odpowiedzi metafizycznej. Robimy bo tak jest lepiej

Lepiej pić 9 piw niż 10. No niby tak, ale... jest jeszcze coś takiego jak różne wartości na tej skali i albo się coś szerzej opłaca, albo nie. Jeśli będę cierpiał to co za różnica czy będę miał willę czy dom z dziurą na odchody gdzieś na śmierdzącym odludziu? Co innego gdyby był wybór między dobrem, a złem. A tu jest wybór między złem, a złem i tylko różni się to skalą, więc naturalnym jest, że szukam rozwiązania tego problemu. I to rozwiązanie musi dotyczyć:
1. Pogodzenia się z samotnością, ewentualnie tym, że będę sobie chodził do burdelu, albo poznawał dziewczyny na jedną noc (hmm smutne, wolałbym już zrezygnować z seksu w takiej sytuacji).
2. Zmiana złych upodobań na takie, które umożliwiają miłość.

No bo ja cały czas wierzę, że można jakoś sprawić, żeby nie pić tych 9 piw i nie przyjmuję do wiadomości, że się nie da lub nie wiadomo jak to zrobić.

Full Moon pisze: A jeśli ktoś sobie wkręcił, że tak nie jest, to tak jakby stwierdził, że wypróżniania się jest bez sensu i próbował przestać to robić. Powodzenia w takiej praktyce.


Ta analogia jest nietrafiona. Wydalanie samo w sobie faktycznie jest bezsensowne i gdybyśmy przyszli na świat tylko po to żeby wydalać to słusznie zadałbym pytanie po co to robić. Jednak to służy przetrwaniu, więc ma sens. A czy przetrwanie ma sens? Tak, jeśli będzie ono sprzyjało przewadze radości nad cierpieniem. Oczywiście może wyjść tak, że cierpienia będzie więcej, ale człowiek będzie czuł subiektywnie sens - o to właśnie poczucie w tym wszystkim chodzi.

Full Moon pisze: Czyli przyjęcie, że żyje się najgorszym życiem, bo jego interpretacja opiera się na abstrakcyjnym założeniu o swojej fatalnej seksualności, to z nauką nie ma nic wspólnego, choć można mieć silne przekonanie, że to właśnie naukowe twierdzenia blokują zdrowe życie


Ale akurat w moim przypadku nauka i wiedza spowodowały cierpienie z powodu złej seksualności. Ten dysonans będzie tu już cały czas dopóki:
1. Nie pogodzę się z samotnością
2. Nie zmienię złych upodobań na prawidłowe

Full Moon pisze:Co do miłości romantycznej, to chodziło mi o to, że kto urodził się w tamtych czasach to nawet by nie wpadł na tworzenie sobie tragedii miłosnej, tylko normalnie układał życie. Dzisiaj mamy bardziej rozbudowany świat, który sprzedaje nam wizje romantyczną, którą można sobie wmówić, że ma sens. Lecz obiektywnego sensu to nie ma.


Na tej zasadzie to, że masz w domu kibel nie ma sensu. Przecież można srać w krzaki? Można. To w czym miałbyś problem gdyby np uchodźcy opanowali nasz kraj, uwięzili Cię i nakazali srać w krzaki i zablokowali dostęp do kibla? :D Sztuczny problem, iluzja. A jakby Ci ukradli samochód? Iluzja, bo przecież dawniej nie istniały samochody i ludzie nie mieli takiego problemu.

Obiektywnego sensu to nic nie ma - życie jako takie też. Z tego punktu widzenia samobójstwo też jest dobrym rozwiązaniem, bo przecież X lat temu nie miałem w ogóle życia i też nie było tego problemu, a kiedyś i tak umrę, więc nie można mówić o zadaniu sobie śmierci, tylko o przyspieszeniu naturalnego procesu :D

No, ale zakładam, że mam żyć - tu jest pierwsze założenie jakie muszę poczynić. Drugim jest takie, że mam mieć szansę na to żeby mieć więcej radości niż smutków lub żeby to się po prostu równoważyło. I sam mam zwiększać prawdopodobieństwo szczęścia. No i tutaj już ten problem bardzo przeszkadza i uniemożliwia normalne życie. A miłość romantyczna? Już walić ten romantyzm, ale po prostu mówmy o miłości, o tym co łączy dwie osoby i jest najpiękniejszym co może się wydarzyć (ewentualnie trip narkotykowy może być dla kogoś piękniejszy, ale to się w ogóle nie opłaca, a też nie jest naturą człowieka, więc można bez tego żyć). Miłość jest naturą człowieka i każdy dąży do bliskości z drugą osobą (przeważnie płci przeciwnej) i chce z tą osobą tworzyć parę i dzielić życie. Wraz z ewolucją rozumu zmieniają się formy postrzegania miłości i dlatego kiedyś ludzie po prostu się dymali, a potem powstał romantyzm. Teraz to ewoluuje w jeszcze inną stronę i etykietka jest nieważna. Chodzi o uczucie, któremu towarzyszy chęć dobra dla tej osoby, wspólne dbanie o jej zdrowie, rozwój, emocje. Druga osoba oddaje coś podobnego i wtedy można mówić o dobrej relacji.

Skoro mój przykład do Ciebie nie przemawia to zamiast kobiet chorych na nadwagę wstaw kobiety chore na alkoholizm. Podobne mechanizmy, tylko trochę inna skala. Nadal nie widziałbyś problemu i byłaby to iluzja?

Full Moon pisze:Konflikt jest na tej samej zasadzie jak to, że można wmówić sobie, że że po śmierci dostanie się 52 piękne dziewice do ruchania


Analogia nie jest trafna, bo ja nie wierzę w nic w tym stylu. Mówię o miłości, która nie jest kwestią wiary w to co będzie po śmierci, tylko jest kwestią obserwacji zjawiska u innych ludzi. Jest to moje jedyne pragnienie i tak się składa, że odrzuciłem to co społeczeństwo ode mnie wymaga i zostało to co naprawdę chcę. I to jest właśnie pragnienie miłości z określonym typem kobiety i niestety jest to wręcz w moim przypadku pragnienie na przekór temu co mówi społeczeństwo na temat takich kobiet. Pragnienie miłości jest naturalne - przynajmniej wg fachowców. Kultura tylko odzwierciedla w tej kwestii naturę.

Miłość istnieje. Gdyby nie istniała, a mam takie pragnienie, to tym gorzej. Trzeba by wtedy dotrzeć do źródła pragnienia i je usunąć, czyli pkt 1 - pogodzenie się z samotnością.

A te upodobania niezależnie od tego są problemem, ale to jeszcze inna kwestia, mniej ważna.

Twój punkt widzenia jest bardzo ciekawy, ale niestety popełniasz tutaj błędne moim zdaniem założenie, że miłość nie istnieje, lub spłycasz ją jedynie do seksu, ewentualnie też "chemii" przy zakochaniu.
Im mniej wiesz, tym lepiej śpisz.

Kocur
Posty: 1341
Rejestracja: 20 maja 2014, o 06:51
Reputacja: 0
Płeć: M

Re: Absolutyzm

Postautor: Kocur » 26 września 2015, o 04:13

No i nikt nawet nie próbuje podważać tego, że to co jest potrzebne do tego żeby podobała mi się kobieta jest czymś złym, negatywnym. Skoro istnieje obiektywna prawda, do której można dociekać i są realnie działające mechanizmy, na podstawie których można coś przewidzieć, można je zbadać... to jak można do tego podejść? Dla tych kobiet istnieje rozwiązanie, dla mnie w takim razie też powinno. Tylko, że możliwe, że za mojego życia nikt tego nie odkryje, a przecież nie mogę liczyć na ten fakt.
Full Moon pisze:W związku z tym powszechnie akcentowano potrzebę oświecania ludzi, nakładając na literaturę funkcje utylitarne (użytkowe) i przypisując ogromną rolę edukacji i wychowaniu


Z tego wynika co się powinno, a czego się nie powinno. Co jest w sposób absolutny dobre, a co złe. Edukacja i wychowywanie jest przeciwko mojemu upodobaniu. Zakładając, że nawet miłości nie ma, to jednak mam coś nie tak z postrzeganiem piękna. Np disco polo to kicz, a jest też wartościowa muzyka i podobnie jest np z urodą kobiet, a żeby się rozwijać i żyć normalnie w społeczeństwie powinienem mieć wyższe poczucie smaku, a nie upodobania do czegoś co naprawdę jest brzydkie. Znów można uciec się do opisania różnych koncepcji na temat tego czym jest piękno, ale dla normalnego życia to nie ma większego znaczenia, poza samym elementem poznawczym i zaspokojeniem ciekawości.
Im mniej wiesz, tym lepiej śpisz.

aartefax
Posty: 650
Rejestracja: 11 lipca 2012, o 10:42
Reputacja: 0
Płeć: M

Re: Absolutyzm

Postautor: aartefax » 28 września 2015, o 11:46

Kocur pisze:
2 rzeczy: mówiliśmy o optymizmie, a nie o relaksacji. Relaksować można się umieć bez względu na jakość faktów i jest to jeden z wielu naturalnych stanów w jakim zdrowy człowiek co jakiś czas się znajduje. Jeśli podchodzisz do sprawy optymistycznie, to nie rozkminiasz faktów, tylko wymyślasz wersję, która byłaby fajna.


A relaksacja jak najbardziej wpływa pozytywnie na nasz nastrój i na to aby umysł działał sprawniej.
FM szerzej spojrzał na zagadnienie optymizm - poprawność myślenia i rzeczywiście skrajny sceptycyzm,pesymizm stanowi tu jakąś blokadę.
Jest jeszcze więcej takich blokad jak choćby zbytnie przywiązania do własnych poglądów,czy też zbyt wysokie ego a to wszystko wpędza nas w jakieś zaszufladkowanie.
Jeśli jest jakaś relaksacja np Mindfulness to jest to jakieś wyciszenie,większa koncentracja i za tym też idzie większy optymizm a to jest jak najbardziej korzystne na jakoś naszych sądów.Nie ma tu mowy o jakimś euforycznym optymizmie który jest oczywiście przeszkodą w prawidłowym widzeniu świata. :)

Natomiast Twoje spojrzenie Kocur na poszczególne zagadnienia jest bardzo płytkie i na podstawie jakiś prostych przykładów lubisz wszystko negować i nie chcesz spojrzeć na coś w szerszym wymiarze i przy odrobinie większej wiedzy. :)
Lubisz coś widzieć jako coś tylko białe i czarne i w takie wąskie ramki chcesz wszystko to ubrać.
Poza tym szatkujesz dane wypowiedzi na które należy spojrzeć całościowo.

No to ja dziękuje Kocur za takie rozkminianie faktów jakie Ty robisz.
:)
Klamsto wielokrotnie powtarzane staje sie prawda.

Kocur
Posty: 1341
Rejestracja: 20 maja 2014, o 06:51
Reputacja: 0
Płeć: M

Re: Absolutyzm

Postautor: Kocur » 28 września 2015, o 13:38

aartefax pisze:A relaksacja jak najbardziej wpływa pozytywnie na nasz nastrój i na to aby umysł działał sprawniej.


Ale nie o tym rozmawiamy! To jest właśnie problem w dyskusjach z niektórymi, że nadinterpretują np optymizm i pesymizm mieszają z nastrojem człowieka, a przecież optymizm to podejście, że będzie dobrze i się uda, a pesymizm to podejście, że się nie uda. Podejście jest czymś oddzielnym od nastroju, np jestem wyluzowany, ale oglądając mecz mówię, że drużyna, której kibicuję przegra. Jestem jednocześnie pesymistą, ale także jestem spokojny. Pesymizm wynika z tego, że drużyna gra słabo, a przeciwnik wygrywa większość meczów. Racjonalnie oceniam, że drużyna przegra - podchodzę pesymistycznie zdaniem innych osób, które ze mną oglądają mecz, bo przecież "trzeba wierzyć w swoją drużynę".

I popatrz dlaczego nieraz tak rozwlekam wypowiedzi i pisze ich aż tyle - żeby rozmówca zrozumiał. A rozmówca i tak nie rozumie i rżnie głupa. Tu nie chodzi o to, że się nie zgadzamy, tylko właśnie o takie sytuacje jak ta.

aartefax pisze:Natomiast Twoje spojrzenie Kocur na poszczególne zagadnienia jest bardzo płytkie i na podstawie jakiś prostych przykładów lubisz wszystko negować i nie chcesz spojrzeć na coś w szerszym wymiarze i przy odrobinie większej wiedzy.
Lubisz coś widzieć jako coś tylko białe i czarne i w takie wąskie ramki chcesz wszystko to ubrać.
Poza tym szatkujesz dane wypowiedzi na które należy spojrzeć całościowo.


Nic z tego nie jest prawdą, są to tylko Twoje stwierdzenia przyjęte a priori, więc a priori odrzucam.

To ja tłumaczę, a Ty czy Full Moon próbujecie to zbyć prostackimi przykładami. Zdanie Full Moona już zrozumiałem i opiera się na zaszufladkowaniu mnie do pewnej kategorii. Ty też tak zaszufladkowałeś, a obaj projektujecie na mnie takie podejście, bo nie widzicie go u siebie. Ja właśnie staram się Was z tych szufladek wyciągnąć i pokazuję szersze spojrzenie na sprawę.
Im mniej wiesz, tym lepiej śpisz.

aartefax
Posty: 650
Rejestracja: 11 lipca 2012, o 10:42
Reputacja: 0
Płeć: M

Re: Absolutyzm

Postautor: aartefax » 29 września 2015, o 11:49

Kocur
Jak coś pozytywnie wpływa na nastrój to za tym idzie wzrost optymizmu.



A jak już użyłeś przypadku jakiegoś meczyku to najlepiej zadać sobie to pytanie która drużyna ma większe szanse wygrać.Czy ta która jest optymistycznie(nie hurraoptymizm) nastawiona do rezultatu, czy ta która jest ustawiona pesymistycznie.
Drużyny o podobnej klasie oczywiście.


Na podstawie swoich prostych przykłądów możesz dowolnie obalać różne poglądy naukowców i ich badania niemalże na zawołanie,ale jest to bardzo płytkie podejście.
I tak wszędzie robisz i to bez odpowiedniej wiedzy.
Klamsto wielokrotnie powtarzane staje sie prawda.

Kocur
Posty: 1341
Rejestracja: 20 maja 2014, o 06:51
Reputacja: 0
Płeć: M

Re: Absolutyzm

Postautor: Kocur » 29 września 2015, o 22:07

aartefax pisze:Jak coś pozytywnie wpływa na nastrój to za tym idzie wzrost optymizmu.


Niekoniecznie. Koleś nie ma nogi i mówi, że mu nie odrośnie. Ma pozytywny nastrój, bo zajarał bata i dziewczyna go kocha i mówi do kumpla, że noga mu nie odrośnie (śmiejąc się). Jest w dobrym nastroju, ale jest pesymistą, bo trafna ocena rzeczywistości jest negatywna.

aartefax pisze:A jak już użyłeś przypadku jakiegoś meczyku to najlepiej zadać sobie to pytanie która drużyna ma większe szanse wygrać


Ta, która ma lepsze umiejętności, jest lepiej zgrana, ma lepsze morale, lepszą taktykę, trenera, lepiej czuje się na danym boisku, rywal jej leży, albo po prostu ma więcej farta. Nie można mówić tak ogólnikowo, bo na to wpływ ma wiele rzeczy. Znów przykład na to jak bardzo szufladkujesz i nie uwzględniasz różnych czynników, tylko skupiasz się na głupotach, które Ci pasują.

Celowo dodałeś, że drużyny o podobnej klasie żeby wykluczyć inne czynniki wpływające na wygraną i wtedy by Ci wyszło, że wygrywa ten kto jest optymistą :D

Przypomnę o czym rozmawialiśmy - o poznawaniu prawdy, o absolutyzmie. Prawda leży w tym samym miejscu niezależnie od tego czy podchodzimy do niej optymistycznie, czy pesymistycznie. Nastawienie zmienia tylko naszą percepcję i podejście do prawdy, ale nie samą prawdę. Ten wierszyk to oddaje: http://forum.gazeta.pl/forum/w,60,56922 ... echwa.html

Dlatego pesymizm i optymizm to mydlenie oczu. Niezależnie od nastroju ocenię tak samo to która drużyna wygra, bo biorę pod uwagę realne czynniki. Oczywiście ze względu na wariancję i moją omylność mogę się pomylić.

Dlatego nie rozmywajmy tematu pisząc o nastawieniu. Piszmy o prawdzie.

aartefax pisze:Na podstawie swoich prostych przykłądów możesz dowolnie obalać różne poglądy naukowców i ich badania niemalże na zawołanie,ale jest to bardzo płytkie podejście.
I tak wszędzie robisz i to bez odpowiedniej wiedzy.


To co przyjęte a priori odrzucam a priori ;) Mowa - trawa.
Im mniej wiesz, tym lepiej śpisz.

aartefax
Posty: 650
Rejestracja: 11 lipca 2012, o 10:42
Reputacja: 0
Płeć: M

Re: Absolutyzm

Postautor: aartefax » 29 września 2015, o 23:41

Kocur pisze:
Niekoniecznie. Koleś nie ma nogi i mówi, że mu nie odrośnie. Ma pozytywny nastrój, bo zajarał bata i dziewczyna go kocha i mówi do kumpla, że noga mu nie odrośnie (śmiejąc się). Jest w dobrym nastroju, ale jest pesymistą, bo trafna ocena rzeczywistości jest negatywna.


No w takim przypadku jego brak nogi schodzi na plan dalszy a jego nastrój jest optymistyczny pod wpływem odpowiednich środków. :)
Widzę że na siłę musisz wyszukiwać skrajne przykłady.

Kocur pisze:Ta, która ma lepsze umiejętności, jest lepiej zgrana, ma lepsze morale, lepszą taktykę, trenera, lepiej czuje się na danym boisku, rywal jej leży, albo po prostu ma więcej farta. Nie można mówić tak ogólnikowo, bo na to wpływ ma wiele rzeczy. Znów przykład na to jak bardzo szufladkujesz i nie uwzględniasz różnych czynników, tylko skupiasz się na głupotach, które Ci pasują.

Celowo dodałeś, że drużyny o podobnej klasie żeby wykluczyć inne czynniki wpływające na wygraną i wtedy by Ci wyszło, że wygrywa ten kto jest optymistą :D


A umiejętności, lepsze zgranie,taktyka to się łączy razem jako lepsza klasa.Optymizm zwiększa szanse drużyny,a z tym się wiąże wiara w sukces.Rozumiem że chcesz aby było zawilej. :)
Zawodnicy muszą być zmotywowani z nastawieniem pozytywnym,a także przewidujący i zakładający różne scenariusze aby nie być zaskoczonym.

Kocur pisze:Przypomnę o czym rozmawialiśmy - o poznawaniu prawdy, o absolutyzmie. Prawda leży w tym samym miejscu niezależnie od tego czy podchodzimy do niej optymistycznie, czy pesymistycznie. Nastawienie zmienia tylko naszą percepcję i podejście do prawdy, ale nie samą prawdę. Ten wierszyk to oddaje: http://forum.gazeta.pl/forum/w,60,56922 ... echwa.html


Odpisałem do tego fragmentu na który miałem ochotę,a i tak zrobi się bezsensowny tasiemiec który do niczego nie prowadzi.

Kocur pisze:Dlatego pesymizm i optymizm to mydlenie oczu. Niezależnie od nastroju ocenię tak samo to która drużyna wygra, bo biorę pod uwagę realne czynniki. Oczywiście ze względu na wariancję i moją omylność mogę się pomylić.

Nie mydlenie oczu ponieważ to czy jesteśmy nastawieni do czegoś optymistycznie czy pesymistycznie ma wpływ na nasze osiągnięcia.

Kocur pisze:Dlatego nie rozmywajmy tematu pisząc o nastawieniu. Piszmy o prawdzie.

:shock:



aartefax pisze:Na podstawie swoich prostych przykłądów możesz dowolnie obalać różne poglądy naukowców i ich badania niemalże na zawołanie,ale jest to bardzo płytkie podejście.
I tak wszędzie robisz i to bez odpowiedniej wiedzy.


Kocur pisze:To co przyjęte a priori odrzucam a priori ;) Mowa - trawa.

Bo taka prawda. Wysokie ego lubi odrzucać wszelką krytykę.
Klamsto wielokrotnie powtarzane staje sie prawda.

Kocur
Posty: 1341
Rejestracja: 20 maja 2014, o 06:51
Reputacja: 0
Płeć: M

Re: Absolutyzm

Postautor: Kocur » 30 września 2015, o 01:41

Zacznę od końca, bo tak mi wygodnie.

aartefax pisze:Bo taka prawda. Wysokie ego lubi odrzucać wszelką krytykę.


To już dobrze wiemy, że jak ktoś się nie zgadza z plującym na kogoś aartefaxem to ma wysokie ego :D

Moje normalne ego odrzuca tę konkretną "krytykę", która jest wymyślona przez wysokie ego aartefaxa. Wysokie ego lubi atakować innych bezpodstawnie, bo widzi w innych swoje wzorce. Ja bym to nazwał pluciem jadem, a nie krytyką, ale jaki krytyk taka definicja krytyki z jego strony.

aartefax pisze:No w takim przypadku jego brak nogi schodzi na plan dalszy a jego nastrój jest optymistyczny pod wpływem odpowiednich środków.
Widzę że na siłę musisz wyszukiwać skrajne przykłady.


Na siłę to teraz użyłeś przeramowania. W tym przypadku na pierwszym planie jest racjonalna ocena sytuacji, która nie ma nic wspólnego z nastawieniem ogólnie do innych spraw.

Jest sytuacja taka jak np mecz piłki nożnej drużyny X i zbierają się kibice tej drużyny. Jedni mówią, że trzeba wierzyć w swoją drużynę, inni racjonalnie oceniają szanse - i ich zdania mogą się przecież różnić, inni są pesymistami, bo pamiętają historyczne mecze przegrane z tą drużyną, inni są pesymistami z natury itd. I tak, nieraz pesymizm i optymizm wpływają na ocenę sytuacji, ale to są patologie. Racjonalizm jest w odłączeniu od nastroju, np idę na trudną operację i się boję, jestem smutny, przybity, mam depresję, ale wiem, że statystycznie operacja powinna się udać i będzie ok. Albo jestem w euforii po wygranej w jednym meczu, ale racjonalnie oceniam, że następny mecz będzie trudny bo gramy z liderem. Nie udawaj, że nie rozumiesz o czym piszę (a jeśli serio nie rozumiesz to się nie przyznawaj i sobie poczytaj aż do skutku).

Pesymizm i optymizm to podejście do zagadnienia, a prawda jest jaka jest. Dla optymisty szklanka jest do połowy pełna, dla pesymisty do połowy pusta, a dla racjonalisty w szklance jest 125 ml wody i stanowi to połowę objętości szklanki. Albo szklanka jest interpretacją otaczającej nas materii przez ludzkie umysły.

aartefax pisze:Nie mydlenie oczu ponieważ to czy jesteśmy nastawieni do czegoś optymistycznie czy pesymistycznie ma wpływ na nasze osiągnięcia.


Osiągnięcia nie mają wiele wspólnego z tematem.

No i w zasadzie nadal wynika,że nie zrozumiałeś o czym piszę i dlatego schodzisz z tematu. To jest trolling, bo właśnie rozmyłeś treść dyskusji.
Im mniej wiesz, tym lepiej śpisz.

Awatar użytkownika
Prometeusz
Posty: 1615
Rejestracja: 21 marca 2008, o 15:56
Reputacja: 0
Płeć: M
Kontaktowanie:

Re: Absolutyzm

Postautor: Prometeusz » 30 września 2015, o 01:57


Kocur
Posty: 1341
Rejestracja: 20 maja 2014, o 06:51
Reputacja: 0
Płeć: M

Re: Absolutyzm

Postautor: Kocur » 30 września 2015, o 04:03

<zieew> znam to i z niektórymi rzeczami się zgadzam, a z innymi nie. Generalnie to znów nie jest to do końca w temacie, bo to co piszę nie przeczy temu co mówił Nietzsche (kiedy miał rację).

Poza tym tam też są kwiatki i to wynika chyba z tłumaczenia.
"Im wyraźniej autor interpretacji podkreśla, że nie przysługuje jej walor absolutności, kompletności, im bardziej rzetelny usiłuje być interpretując, tym
wyższa jest wartość dokonanej przez niego pracy. "

Przecież wartości pracy nie ocenia się przez pryzmat tego co mówi jej autor. Meritum jest ważne, a nie takie szczegóły. Pewnie chodziło o systemy filozoficzne, a nie interpretacje jako takie, ale też są nieraz różne ezoteryczne głupoty zawierające info, że to nie wyczerpuje prawdy, ale otwiera oczy itd i w ten sposób forsowane są absurdalne tezy.

Jedynym sposobem na weryfikację ważności naszej interpretacji jest
sprawdzenie, czy służy ona życiu. Poznanie ma wspierać życie, służyć pomocą
w funkcjonowaniu ludzi, a nie być celem samym w sobie


Czy służy czyjemu życiu? Bo w moim przypadku np interpretacja służy życiu większości osób, ale mojemu akurat wręcz przeciwnie. Gdybym przerobił sobie interpretację pod siebie to wiem, że byłoby to kłamstwo bez argumentów i nie przetrwałoby to konfrontacji z innymi interpretacjami. Sam nie mógłbym tego utrzymać w głowie, bo nie miałbym argumentu żeby przekonać siebie.

Element woli mocy odrzucam, bo jest to moim zdaniem kiepska interpretacja i niepotrzebnie kategoryzuje ludzi, ale z tym fragmentem się zgadzam i jest on kluczowy dla mnie:
Najsilniejsi będą sięgać najdalej, chcąc zadbać nie tylko o siebie, ale również o innych. Będą oni działać z poczuciem misji, dla dobra ogólnego itp. W grupie tej wymienia Nietzsche np. bohaterów, proroków, pasterzy – osoby zdolne wskazywać kierunek działań innym ludziom


I tego nie umiem pogodzić z moim problemem. A jaką radę można tu dać komuś takiemu jak ja? Nie wiadomo.

Idei wiecznego powrotu nie rozumiem, jest to dla mnie coś absurdalnego (tzn założenia, z których ona wynika). Wola mocy i idea wiecznego powrotu są moim zdaniem elementami psującymi filozofię Nietzschego - gdyby wyjąć niektóre elementy, to całość jego filozofii byłaby zgodna z moją ;) No, a wiele rzeczy to dla mnie oczywistości. W każdym razie nie widzę znów związku tego linku z tematem, a w zasadzie wytłumaczenia moich dylematów.
Im mniej wiesz, tym lepiej śpisz.

Kocur
Posty: 1341
Rejestracja: 20 maja 2014, o 06:51
Reputacja: 0
Płeć: M

Re: Absolutyzm

Postautor: Kocur » 30 września 2015, o 22:35

Full Moon pisze:Ja "twoją filozofię" rozumiem tak, że nie odnosisz się do prawdy tylko do rozumu (tak w filozofii nazywane jest to co twierdzisz), do tego co po angielsku nazwane jest "common sense".


Czytając jeszcze raz wątek zauważyłem jeszcze coś kluczowego, czyli ten cytat. Właśnie mi chodzi o prawdę, a nie o jej mentalny model w umyśle. Prawda to natura obiektów, która jest nie do ogarnięcia przez człowieka, ale jest niezmienna. Przykładem niezmiennej prawdy są np zasady matematyczne (akurat część do ogarnięcia przez człowieka, ale cała matematyka nigdy nie zostanie ogarnięta), realnie występujące mechanizmy przyczynowe. Są też imperatywy, do których zawsze się dojdzie jeśli połączy się logikę i fakty z moralnością (w ten sposób poznajemy prawdę). Są też informacje stojące za np mechanizmami i obiektami. Informacje te mogą jako takie nie istnieć, ale chodzi tu o to, że to co występuje najpierw musiało móc wystąpić czyli istnieć jako informacja (wyobrażenie -> realizacja wynalazku, np komputera). A więc tak naprawdę jesteśmy (jako świadomość) częścią swojego mózgu, który przetwarza informacje z zewnątrz i porządkuje je wg pewnych kluczy. Informacje z zewnątrz + wewnętrzna logika dają światopogląd jako wynik i są pewne działania, które każdy mózg musi wykonać wg podobnego klucza. Ten klucz to ta informacja, to pewien wzór na którym wszystko powstaje i potem przyczyny i skutki też zachodzą na podstawie jakichś oddziaływań, które człowiek obserwuje i nazywa prawami. Pewne rzeczy są rozkminione bardzo precyzyjnie.

Jeżeli chaos porządkuje się w jakieś formy, to te formy są prawdą, bo elementy układają się w jakieś wzory i klucze, ciągi przyczynowo skutkowe. To co widzimy wewnątrz naszego świata to też prawda na pewnym poziomie, która jest niezależna od tego czy nasze wewnętrzne ludzkie interpretacje odzwierciedlają realne mechanizmy, czy nie.
Im mniej wiesz, tym lepiej śpisz.


Wróć do „Nauka i Duchowość”

Kto jest online

Użytkownicy przeglądający to forum: Obecnie na forum nie ma żadnego zarejestrowanego użytkownika i 19 gości