(Napisałem to lata temu, ale nadal jest to moja prawdą.)
Chciałbym się z wami podzielić jednym z największych i najpotężniejszych procesów uzdrawiających, jaki mi było dane przeżyć i doświadczyć w moim życiu. Wprowadził potężne, pozytywne zmiany we wszystkich sferach mego życia oraz na wszystkich planach i poziomach mojego istnienia.
Noszenie do kogoś urazy w sercu jest najbardziej wyniszczającym stanem naszego ducha.
"A Course of Miracles", lekcja 122 mówi:
"Wybaczenie da ci wszystko, czego najbardziej pragniesz. Pragniesz szczęścia, daje ci go wybaczenie. Pragniesz spokoju umysłu, poczucia sensu istnienia, wartości i piękna, które góruje nad światem, czy pragniesz opieki, bezpieczeństwa i ciepła, które daje zawsze oparcie, czy pragniesz niezmąconej ciszy, głębokiego, trwałego ukojenia, wspaniałego, niezmąconego odpoczynku, zdrowia - to wszystko właśnie daje i ofiaruje ci wybaczenie."
Większość problemów i trudności w różnych sferach naszego życia, jak np.: finanse, zdrowie czy związki partnerskie, ma swoje przyczyny w nagromadzonych i stłumionych emocjach, które nie zostały wyrażone w zdrowy, bezpieczny sposób. Oceniliśmy je jako złe, przykre i bolesne dla nas. Lęk przed doświadczeniem ich spowodował, że wyparliśmy je do naszej podświadomości, by ochronić siebie przed nimi. Tłumienie ich i trzymanie w sferze nieświadomości pochłania bardzo dużo naszej energii witalnej i kosztuje wiele wysiłku, co znacznie odbija się na zdrowiu. Często pod tym, co lekarze nazywają nowotworem, ukrywa się stłumiony, wielki żal i zawzięta nienawiść.
Co daje "Proces Wybaczania"?
Samo powiedzenie: wybaczam, nic nie daje, a zwłaszcza kiedy mówimy to, by tylko powiedzieć. Nasz żal i zranienie trzymamy głęboko w sercu. Z czasem, by zapomnieć i już nie czuć, wypieramy tą cierpiącą część nas do podświadomości. Każdy trzymany przez nas żal, zranienie i pretensja jest jak cegła, która tworzy wokoło nas mur. Mur, który odgradza nas od bliskich i znieczula na miłość. Mur, który odcina nas od szczęścia, spełnienia i spokoju ducha, zamykając nas w więzieniu własnej nienawiści. Budujemy go i pielęgnujemy, gdyż boimy się, że znowu nas zranią. Odgrodzeni od wszystkiego, cierpimy w samotności.
Z czasem mur jest już tak potężny, iż nie doświadczamy spoza niego nic, oprócz naszego bólu i żalu. Zaczynamy postrzegać, że mur, na który się bezustannie natykamy, to rzeczywistość i prawda o świecie poprzez pryzmat naszych żalów i zranień. Nasi bliscy stają się dla nas naszymi wrogami i osobami raniącymi nas, kiedy w rzeczywistości dotykają oni naszych zranień, gdyż one odgradzają nas od nich. Za każdym razem, kiedy doświadczamy bólu i zranienia, jest to próba wyzwolenia nas z więzienia własnych urojeń i zranień, pokazując nam, co nas ogranicza, więzi i zabija...
Często nasz własny mur łączy się z osobistym murem bliskiej nam osoby. Burząc go, robimy wyrwę w murze osoby, którą kochamy, i w ten sposób istniejące dotąd podziały przestają istnieć - brat znowu staje się bratem, żona najbliższym przyjacielem, a matka i ojciec rodzicem, jakiego zawsze potrzebowaliśmy. Dlatego uważam, że "Proces Wybaczania" jest jednym z poważniejszych praktyk na ścieżce samorozwoju i samorealizacji.
JAK TO SIĘ ROBI?
Jest wiele metod wybaczania, jednak często nie są one tak precyzyjne jak metoda, którą chcę wam przedstawić. "Proces Wybaczania" jest rodzajem pracy z podświadomością, gdyż tam najwięcej mamy ukrytych żalów i pretensji (o większej części z nich już dawno zapomnieliśmy, gdyż zostały stłumione i wyparte z naszej świadomości).
ZASADY
Najlepiej założyć sobie gruby zeszyt, gdyż będzie trochę pisania
Codziennie 60 razy (To ważne! A im więcej, tym lepiej) piszemy pewne zdanie. Ja rozdzieliłem sobie po 30, rano i wieczorem. Owo cudowne zdanie brzmi mniej więcej tak:
"JA, (nasze imię), wybaczam już teraz wszystko całkowicie i raz na zawsze tobie (osoba, której wybaczamy) i to, że........................... (tu wpisuje się pierwszą myśl, jaka przychodzi nam do głowy, co jej wybaczamy, niezależnie jak głupia, straszna, śmieszna, bulwersująca czy wstydliwa jest ta myśl - po prostu wpisujesz ją). Jak się nic nie pojawia, piszemy samo zdanie.
Wybaczanie powinno się kontynuować dotąd, aż przestaną pojawiać się wszelkie negatywne myśli, doznania, a na koniec po prostu powinniście czuć do tej osoby miłość.
W trakcie pisania będą pojawiać się różne myśli i emocje. Zalecam w tych momentach głębszy oddech, taki jak przy wzdychaniu i pozwolić sobie płakać, jak zachodzi taka potrzeba.
Jest to bardzo mocny i skuteczny proces. Wymaga wiele odwagi i zaparcia. Zresztą przychodzi taki moment, że bez tego ani rusz.
Standardowo należało by zacząć od matki, następnie ojcu, samemu sobie, byłym partnerom i obecnemu, rodzeństwu, Bogu... i komu tam jeszcze przyjdzie nam do głowy. Moim zdaniem jednak, jeżeli już ktoś się decyduje przejść proces wybaczania, robi to z jakiejś potrzeby, i wtedy kolejność, komu wybaczyć, a komu nie, przychodzi sama.
Z wybaczaniem samemu sobie jest trochę inaczej, gdyż trudno jest wybaczyć sobie, jeśli pierwszą pojawiającą się myślą jest to, że... "jestem głupi". Wtedy z reguły podświadomość buntuje się, że głupim się po prostu jest i tyle. Takich rzeczy nie da się wybaczyć sobie. Wtedy należy wybaczyć osobom, które nam to wmówiły! i sobie że w to uwierzyliśmy i podtrzymujemy. Dobrze jest do tego dołączyć zdanie ” i uwalniam się od tego” albo coś co poczujecie.
UWAGI - czyli parę ważnych rzeczy na temat "Procesu Wybaczania"
Należy naprawdę pamiętać, że wybaczamy tej osobie głównie dla siebie i po to, by uwolnić siebie od emocji i toksyn, jakie wytwarzają one w naszym organizmie, a także by żyło się nam lżej i przyjemniej.
Cały proces wybaczania NIE MA NIC WSPÓLNEGO!!! z osobą, której wybaczamy. Jest to nasz osobisty proces oczyszczania się z negatywnych emocji i uczuć, w nas i dla nas.
Podkreślam to ponieważ napotkałem poważne opory by wybaczyć pewnym osobom, za pewne rzeczy. A podświadomość odpowidała – Nigdy w życiu im tego nie wybaczę!!! – nie przejmować się tym pisać dalej.
Naprawdę nie jest ważne co się tam pojawia, ważne by nie przerywać tego procesu.
Należy pamiętać, że wszystkie negatywne myśli pojawiające się na końcu pisanego przez nas zdania są to rzeczy wychodzące z naszej podświadomości. Są to nasze rany, żale i pretensje, które zalegają w nas i zżerają nas od środka. Czasami mogą być to naprawdę dziwne rzeczy.
Dla przykładu kiedy wybaczałem mojej mamie w pewnym momencie zaczęło się pojawiać - to że chciała mnie zabić? Nie pamiętałem nic takiego i było to dla mnie dużym zaskoczeniem skwitowanym krótko – bzdura. na początku to zignorowałem, ale się pojawiało raz po raz. Postanowiłem nie przerywać i przyjrzeć się bliżej temu wiec zacząłem obserwować swój oddech (jak się coś działo to go tłumiłem, zatrzymywałem, oddech się spłycał, albo przyspieszał), reakcje w ciele i emocje. W pewnym momencie pojawiały się silne emocje, złość, żal, ból, a po nich przyszła pamięć, jak moja matka odkurzając mój pokój jak miałem 12 lat, wściekła się na mnie o coś i zamachnęła się na mnie rurą od odkurzacza. Przy okazji trafiając i roztrzaskując żyrandol, pewnie jak by nie on to bym dostał. I wtedy zrodziła się we mnie ta myśl, przecież mogła mnie zabić jak by uderzenie doszło do skutku. Totalnie tego nie pamiętałem!
Niestety prawda jest taka, że jeżeli mamy do kogoś żal lub złość, to jedyną osobą, która na tym cierpi, jesteśmy my sami. Z reguły nasz "oprawca" nie zdaje sobie często sprawy, że aż tak cierpieliśmy i że nas do tej pory boli. Czasami nawet nie zauważyli, że nas skrzywdzili, czymś.
Dobrze jest głębiej oddychać podczas pisania, i rozluźniac sie przy wydech, tak jak podczas wzdychania, a gdy wychodzą trudne rzeczy - troszkę szybciej, gdyż przez świadomy, połączony oddech uwalniamy 80% toksyn z organizmu.
Jak już przestaną się pojawiać negatywne przekonania, dobrze jest po tygodniu, a później po miesiącu, sprawdzić, czy na pewno wszystko jest w pełni wybaczone i czy pojawiają się jeszcze jakieś negatywne emocje i myśli. Jeżeli nie, to gratulacje!
Co jeszcze...? A!
Często się zdarza, że jak wychodzi jakiś żal, może się on pojawiać przez następne kilka kolejnych zdań. Pozwólmy sobie to pisać, lecz uważajmy, aby nie ulec rutynie. Objawia się on tym, że piszemy o jednym, a myślimy, co tam w telewizji leci wieczorem - takie pisanie się nie liczy. Zwróć wtedy szczególną uwagę, co piszesz, bo właśnie od tego zaczynasz uciekać, a jest to z reguły najważniejsza rzecz do uzdrowienia.
Kiedy napotkasz opory przy pisaniu, napisz wtedy coś w stylu:
Uwalniam się już teraz, raz i na zawsze od całej zawziętości, z jaką trzymam się tego (...), np: żalu, złości itp. W zależności co tam komu wychodzi.
Z im większą szczerością podchodzimy do siebie podczas tego procesu, tym większe efekty to daje.
Moja klientka niedawno zaczęła robić ten proces i po paru tygodniach pisania, o dziwo!, były mąż, który od dwóch lat nie utrzymywał z nią żadnych kontaktów, nagle zaczął się interesować dziećmi i nawet sam z siebie podniósł alimenty. Nagle zaczęli się dogadywać na płaszczyźnie bardziej przyjacielskiej niż wrogości, jak do tej pory.
Jest to proces, który ma wpływ na całe życie.
Kiedy uzdrawiamy relacje z:
Mamą - oczyszczają się relacje ze wszystkimi kobietami w naszym życiu. Jeżeli ktoś ma problemy z żona, teściową, szefową itp. - obowiązkowo!
Ojcem - oczyszczają się relacje z wszystkimi mężczyznami w naszym życiu. Podobnie jak wyżej, plus relacje z Bogiem (po części).
Przyznaję, że po tym procesie, mój ojciec zmienił się diametralnie. Z człowieka któremu toczyła się piana wściekłości i nienawiści na mój widok, na człowieka który zaczął mnie kochać, szanować, cenić i naprawdę liczyć się ze mną. Nie pytajcie jak, sam nie wiem. Ja tylko uwolniłem siebie od strachu, żalu i bólu jaki nosiłem w sobie na jego temat. ( minęło 17 lat i jest tak do tej pory, przez ten okres nie było między nami żadnych nieporozumień, a wręcz odwrotnie)
Samym sobą (BARDZO WAŻNE!!!) - oczyszczają się relacje z całym niemal światem. Już się nie jest tą samą osobą co przedtem. Daje niesamowitą wolność, otwiera drogę do sukcesu i wszystkiego, czego do tej pory pragnęliśmy. Człowiek bardziej jest otwarty na miłość, a na pewno o stokroć mniej przyciąga i prowokuje innych, by go ranili. Świat i ludzie stają się bardziej przyjaźni. Wszyscy i wszystko zaczyna sprzyjać.
Partnerem, partnerką - wiadomo. Niezbędne jest, by wybaczyć również wszystkim poprzednim. Oczyszcza to przyszłe relacje i uzdrawia obecne związki niemal w magiczny sposób.
Bogiem - hmm... - tę kwestię pozostawiam osobistemu osadowi i wewnętrznej potrzebie każdego.
Ja osobiście wybaczałem Bogu z czystej ciekawości, jakie zmiany wywoła to w moim życiu, i byłem bardzo zaskoczony, jak wiele miałem do Niego żalów, zgryzoty i wściekłości. Nie miałem pojęcia, że w ogóle coś takiego w sobie trzymam. Dzięki temu zacząłem bardziej rozumieć, czuć i doświadczać swoją duchową stronę, a która często była później dla mnie bardzo mocnym wsparciem w ważnych i trudnych chwilach.
Jakby były jakieś pytania, jestem do usług.
.
