Medytacja kończąca wiedzę
Medytacja kończąca wiedzę
Kluczem do waszej wolności jest inteligencja uwagi, która wychwytuje istotę waszego zniewolenia bez próby analizowania i rozwiązywania jej. To właśnie wszelkie próby uwolnienia się umacniają ściany naszego więzienia. To wychwycenie istoty trwa tylko tyle co wrażenie, wypływ emocji. Następnie umysł powraca do stanu wyciszenia. Najpierw jednak uwaga musi potrafić wychwytywać ruchy reakcji.
Medytacja kończąca wiedzę
Człowiek chowa się przed prawdą jego emocjonalności, która wywołuje w jego sercu lęk poprzez pokrywanie jej pajęczyną racjonalizacji za pomocą inteligencji. W ten sposób prawdziwy ładunek myśli jaką są emocje jest ukrywany i maskowany poprzez przypisywanie rozumem emocjom abstrakcyjnej treści. Prawda, która wyzwala jest prostotą postrzegania, a nie zdolnością wychwytywania niuansów.
Medytacja kończąca wiedzę
Emocja myśli jest dźwiękiem jej treści. Ten dźwięk można usłyszeć tylko intencją, wierząc, że on tam jest, dostępny duszy bez pomocy zmysłów.
Medytacja kończąca wiedzę
FUNKCJA MYŚLI vs. CELOWOŚĆ MYŚLI
Myśl ma swoją funkcję biologiczną, która jest naturalna i nieodzowna dla biologicznego organizmu, gdy jednak wydostaje się na zewnątrz natychmiast niszczy równowagę psychofizyczną ciała. Dzieje się to wtedy, gdy człowiek wierzy w jakiś zakończony cel myśli, który ma osiągnąć. Wtedy z ciała rodzi się pożądanie czyli skupienie na tym celu. Sam ruch myśli trwa tylko chwilę, ale uświadomiony cel w pamięci może trwać nawet całe życie. To właśnie pokazuje jak człowiek potrafi spętać swoje swobodnie przeżywane życie utworzonymi przez siebie pomysłami na życie. A co się dzieje, gdy myśl nie wydostaje się na zewnątrz? Zostaje uświadomiony ruch nastrojów czyli zostaje zauważona zmiana natężenia emocji. Swoją drogą człowiek potrafi pisać powieści by uwiecznić to jedno doznanie. A więc poruszająca się emocja towarzysząca myśli jest prawdziwym nośnikiem doświadczenia życia biologicznego, takiego jakim ono jest. Są więc te dwie postawy, które występują w człowieku w zależności od doświadczenia. Pozostawanie mentalnie w funkcji myśli jest optymalnym jej wykorzystaniem dla potrzeb żywego organizmu. Każde skupienie się na celowości myśli jest zastojem jej ruchu. Pierwszym i jedynym warunkiem przyjęcia postawy traktowania myśli jako funkcji jest intencja takiego postrzegania, gdyż wolitywnie człowiek związuje się z jakimś celem bezcelowości. Jest to paradoks działania woli, że nie osiąga ona tego do czego dąży gdyż czyni to nie za pomocą wiary ale uprzedniej wiedzy, którą sobie na ten temat sprokurowała. Mówiąc najprościej trzeba w sobie za każdym razem odrzucać pokusę tęsknoty za ujrzeniem celu, ku któremu myśl podąża. On realnie nie istnieje bo myśl jest za mała by objąć jego rzeczywistość niemniej wiara osiągnięcia celu może i często się budzi. Co się dzieje gdy człowiek tę pokusę odrzuci? Przychodzą następne myśli ale nie mają już władzy nad człowiekiem. Nie wymuszają na nim ustosunkowywania się do siebie. Sam ich zaś ruch jest wtedy w pełni widoczny i jest partycypacją, współuczestniczeniem w prawdziwym i wolnym życiu, które wtedy zaczyna nabierać niesamowitego kolorytu.
Myśl ma swoją funkcję biologiczną, która jest naturalna i nieodzowna dla biologicznego organizmu, gdy jednak wydostaje się na zewnątrz natychmiast niszczy równowagę psychofizyczną ciała. Dzieje się to wtedy, gdy człowiek wierzy w jakiś zakończony cel myśli, który ma osiągnąć. Wtedy z ciała rodzi się pożądanie czyli skupienie na tym celu. Sam ruch myśli trwa tylko chwilę, ale uświadomiony cel w pamięci może trwać nawet całe życie. To właśnie pokazuje jak człowiek potrafi spętać swoje swobodnie przeżywane życie utworzonymi przez siebie pomysłami na życie. A co się dzieje, gdy myśl nie wydostaje się na zewnątrz? Zostaje uświadomiony ruch nastrojów czyli zostaje zauważona zmiana natężenia emocji. Swoją drogą człowiek potrafi pisać powieści by uwiecznić to jedno doznanie. A więc poruszająca się emocja towarzysząca myśli jest prawdziwym nośnikiem doświadczenia życia biologicznego, takiego jakim ono jest. Są więc te dwie postawy, które występują w człowieku w zależności od doświadczenia. Pozostawanie mentalnie w funkcji myśli jest optymalnym jej wykorzystaniem dla potrzeb żywego organizmu. Każde skupienie się na celowości myśli jest zastojem jej ruchu. Pierwszym i jedynym warunkiem przyjęcia postawy traktowania myśli jako funkcji jest intencja takiego postrzegania, gdyż wolitywnie człowiek związuje się z jakimś celem bezcelowości. Jest to paradoks działania woli, że nie osiąga ona tego do czego dąży gdyż czyni to nie za pomocą wiary ale uprzedniej wiedzy, którą sobie na ten temat sprokurowała. Mówiąc najprościej trzeba w sobie za każdym razem odrzucać pokusę tęsknoty za ujrzeniem celu, ku któremu myśl podąża. On realnie nie istnieje bo myśl jest za mała by objąć jego rzeczywistość niemniej wiara osiągnięcia celu może i często się budzi. Co się dzieje gdy człowiek tę pokusę odrzuci? Przychodzą następne myśli ale nie mają już władzy nad człowiekiem. Nie wymuszają na nim ustosunkowywania się do siebie. Sam ich zaś ruch jest wtedy w pełni widoczny i jest partycypacją, współuczestniczeniem w prawdziwym i wolnym życiu, które wtedy zaczyna nabierać niesamowitego kolorytu.
Medytacja kończąca wiedzę
Tylko wierząc możesz uruchomić w sobie intencję. Tak, jak tylko mając wiedzę możesz uruchomić wolę.
Medytacja kończąca wiedzę
Kiedy ktoś potrafi odróżniać intencję od woli i wiarę od wiedzy, wtedy zaczyna pojmować chaos jaki powstaje między wolą serca a wiedzą rozumu, który próbuje ten chaos uzasadnić przez racjonalizację. Oto jest źródło wszelkiego konfliktu.
Medytacja kończąca wiedzę
Im większa wrażliwość na ruch i im mniejsza wrażliwość na treść, tym doskonalsza samoświadomość duszy.
Kto jest online
Użytkownicy przeglądający to forum: Obecnie na forum nie ma żadnego zarejestrowanego użytkownika i 1 gość